Zuletzt bearbeitet 31.03.2015 11.00


Zuletzt bearbeitet 10.10.2015 09.07
Agnieszka Zwiefka i jej Królowa ciszy...

 

 

 

 

 

FF Let´Cee - pokaz filmu i spotkanie z reżyserką to wydarzenia warte  uznania.

Denisa (10 lat) mieszka z rodziną w nielegalnym obozowisku na obrzeżach Wrocławia. Nikt ich tam nie chce. Ona sama - charyzmatyczna i pełna życia - codziennie walczy o akceptację. Nie słyszy. Przez to nie nauczyła się też mówić. Przyczyny jej choroby nie są znane, ponieważ nikt jej nigdy nie zbadał. Na przekór temu jednak realizuje swoją pasję - tańczy i motywuje do tańca wiele dzieci z obozowiska. Pewnego dnia dostaje aparat słuchowy i może po raz pierwszy usłyszeć to, co tak świetnie czuje - dźwięki, muzykę. Radość, która jej to daje jest niepełna - mieszkańcom obozowiska grozi przymusowa eksmisja. Film w wyjątkowy sposób pozwala wejść do domów i życia romskich rodzin. Dzięki Denisie widz ma szansę poznać swoich romskich rówieśników. Różnią się, a jednocześnie są tacy sami, jak wszystkie dzieci; marzą o bezpiecznym, szczęśliwym życiu.

 

 

Nagrody, jakie film i ich Autorka zdobyli w tym roku:

2015. Praga (International Human Rights Documentary Film Festival "One World")-Nagroda Jury Czeskiego Radia uzasadnienie: "Film pozwala wniknąć w świat wewnętrzny i sposób odbierania dźwięków dziewczyny ze znacznym upośledzeniem słuchu. W tym filmie rola dźwięku jest tak samo ważna jak obrazu, a może i ważniejsza. Muzyka wykorzystana w filmie subtelnie podkreśla równoległe światy głównej bohaterki, Denisy"

2015. Monachium (Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych "DOK.fest")-Wyróżnienie w Konkursie Filmów Zagranicznych

2015. Kraków (Krakowski Festiwal Filmowy - Międzynarodowy Konkurs Dokumentalny)-Srebrny Róg dla najlepszego pełnometrażowego filmu dokumentalnego uzasadnienie: "Problem mniejszości w obrębie mniejszości został przedstawiony w bardzo świeży i zabawny sposób, dzięki czemu film zyskuje na swoim uniwersalnym wymiarze. Widz nie pozostaje obojętnym wobec niezachwianej ambicji i radości życia Denisy. Należy zwrócić szczególną uwagę na zdjęcia i montaż, które sprawiają, że film ten polecamy zwłaszcza młodej widowni"

2015. Kraków (Krakowski Festiwal Filmowy - Konkurs Polski; do roku 2000 Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych). Nagroda za zdjęcia nazwa nagrody: Nagroda Stowarzyszenia Twórców Obrazu Filmu Fabularnego za najlepsze zdjęcia

2015. Deutscher Kamerapreis-Nagroda w kategorii: Film dokumentalny

2015. Deutscher Kamerapreis-Nagroda za montaż filmu pełnometrażowego

2015. Wrocław (Międzynarodowy Festiwal Filmowy "Nowe Horyzonty"; do roku 2010 "Era Nowe Horyzonty"). Nagroda dla najlepszego filmu w konkursie "Powiększenie"

2015. Koszalin (w latach 2003-2004 Kołobrzeg) (Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja"). "Motyl" za najlepszy film dokumentalny

2015. Perm (Międzynarodowy Festiwal Filmu Dokumentalnego "Flahertiana"). Grand Prix "Wielki Złoty Nanuk"

Publiczność przybyła na projekcję, rzęsistymi oklaskami nagrodziła film a wielu z nich miało łzy w oczach. Także rozmowa z reżyserka była bardzo emocjonalna, merytoryczna i ciekawa. Jeśli o mnie chodzi, to filmem byłam zachwycona, czemu w dyskusji dałam (również emocjonalny) wyraz. Historia dziecka wyobcowanego, tu: przez kalectwo, brak słuchu i niemota, mimo wszystko także życie w określonym środowisku nie bardzo dbającym o wczesne leczenie wad wrodzonych. Ależ to medycznie zabrzmiało.

Ten film przypomniał mi jeszcze inny film, niekoniecznie mający związek z Królową... ale tytuł sam się narzucał. Chodzi o "Spotkałem kiedyś szczęśliwych Cyganów". Tak właśnie. Mimo wszystkich narzucanych innym nacjom zdobyczy naszej cywilizacji, oni trwają w swoich tradycjach, kulturze i nie widzę żadnego powodu aby zmuszać ich do szczęścia siłą. To co dla jednych jest dobre dla innych może być tragiczne.

I po raz pierwszy w życiu, zrobiono nam zdjęcie na tak zwanej "ściance".

 

Więcej o filmie za parę dni. Nie wyrabiam. Dzisiaj jeszcze zamieściłam te parę zdjęć ze spotkania, gdzie - wydaje mi się - zaprzyjaźniłam się z Agnieszką. Długie rozmowy skończyły się przed północą, już przy lampce wina. W końcu obie jesteśmy z Wrocławia i nawet mieszkałyśmy w zbliżonych miejscach. Największy sukces Let´s Cee dla mnie w tym roku: spotkanie z Agnieszką Zwiefką. 

Jadwiga Hafner

Kontakt



Zuletzt bearbeitet 10.10.2013 13.50
Linki