Złote Sowy Polonii 2011

Komunikat prasowy

Od roku 2006 przyznajemy – jako Redakcja Jupitera, przy współpracy z Wydziałem Konsularnym przy Ambasadzie RP w Austrii – po uprzednim przeanalizowaniu kandydatur, nagrodę ZŁOTE SOWY JUPITERA:

dla osób wyróżniających się nie tylko aktywnością, kulturą osobistą, postawą moralną, ale i społeczną - życzliwością i umiejętnością współpracy z polonijnymi środowiskami. Działających ponad podziałami i broniących dobrego imienia Polski i Polaków na emigracji.

Naszym celem jest wyłonienie i uświadomienie faktu, że Polonia to nie tylko pracownicy bardziej lub mniej sezonowi, ale potężna armia osób pracujących nad utrzymaniem tożsamości narodowej, osób pracujących niejako anonimowo nad poprawą wizerunku Polski i Polaków na całym świecie. Jak niewiele o nich wie się w naszej Ojczyźnie...

Sowy mają za zadanie pokazać tych ludzi, ich osiągnięcia i jakoś, choćby w skromnym wymiarze, nagrodzić ich za codzienną, mrówczą pracę „od podstaw”. Za pracę, talenty, radość jaką niosą innym swoim twórczym istnieniem.

Złote Sowy przyznaje kapituła złożona z przedstawicieli kultury działających w kilku już krajach: Zofia Beklen – ambasador Piwnicy pod Baranami na zagranicę, Marek Kudlicki – wybitny organista, kompozytor, twórca Polonijnej Orkiestry Kameralnej w Wiedniu, Magdalena Potorska – kurator wystaw artystycznych z Berlina, Jadwiga Hafner – red. nacz. pisma Jupiter i wielu innych. Razem kapituła składa się z 9 osób.

Gala i wręczanie statuetek odbędzie się dnia 19. marca 2011, o godz. 17.00

imprezę prowadzić będzie

Liliana Niesielska

w części artystycznej, o godz. 19.00 wystąpią:

Agata Pilitowska i Maria Nowotarska

w spektaklu „Opowieści Poli Negri”

organizacja spektaklu: Wiener-Krakauer Kultur Gesellschaft

impreza towarzysząca w dniu 20. 03.2011 godz. 19.00

„Od Chopina do Edith Piaf” – recital Joanny Rawik

ze względu na duże zainteresowanie imprezą – prosimy o rezerwację miejsc – tel.: 71 86 886    e-mail: kpi@chello.at

Wiedeńska Stacja PAN, Boerhaavegasse 25. 1030 Wiedeń

A oto tegoroczni Laureaci:

Kategoria: Obywatel Austrii promujący polską kulturę i naukę

Prof. Theodor Kanitzer– prezes Towarzystwa Chopinowskiego w Austrii – wieloletni propagator muzyku Chopina, organizator Festiwalu Chopinowskiego w Gaming, jeden z najaktywniejszych działaczy na rzecz Polski w Austrii. Był także założycielem Komitetów poświęconych pamięci wybitnych uczonych i artystów, m.in. Komitetu ds. Obchodów Roku Adama Mickiewicza czy Komitetu ds. Obchodów  Roku Karola Szymanowskiego oraz wielu in.. Organizował także Dni Polskie (Polnische Wochen) w Wiedniu, Salzburgu, Innsbrucku i innych miastach.

Założył Galerię Sztuki przy Biberstraße, gdzie odbyło się ponad 100 wystaw polskich artystów (1958-70). Jest także inicjatorem i pomysłodawcą Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Kartuzji, w Gaming (Dolna Austria). Zasługi na niwie promowania Polski w świecie ma ogromne, zaś inicjatywa, której się podjął i dopełnił do końca: odsłonięcie pomnika Fryderyka Chopina w Wiedniu to niejako ukoronowanie jego miłości do Polski. Dziękujemy!

Kategoria: Literatura

Kazimierz Braun (USA)Reżyser teatralny, teatrolog, pedagog, pisarz i tłumacz. Urodził się w 29 czerwca 1936 roku w Mokrsku Dolnym. Reżyser jest autorem wielu książek z dziedziny historii i teorii teatru, a także prac poświęconych teatrowi najnowszemu. Wydał m.in.: "Notatki reżysera" (1970), "Cypriana Norwida teatr bez teatru" (1971), "Teatr wspólnoty" (1972), "Nowy teatr na świecie 1960-1970" (1975), "Druga reforma teatru? Szkice" (1979), "Przestrzeń teatralna" (1982), "Wielka reforma teatru w Europie: Ludzie - Idee - Zdarzenia" (1984), "Nadmiar teatru" (1984), "Języki teatru" (1989), "Teatr polski (1939-1989): Obszary wolności - Obszary zniewolenia" (1994), "Kieszonkowa historia teatru na świecie" (2000), "Kieszonkowa historia teatru polskiego" (2003), "Krótka historia teatru amerykańskiego" (2005).

Grażyna Plebanek(Belgia)– pisarka, autorka bestsellerowych powieści „Nielegalne związki” (W.A.B. 2010) i „Dziewczyny z Portofino” (W.A.B. 2005), a także „Pudełko ze szpilkami” (2002, W.A.B. 2006) i „Przystupa” (W.A.B. 2007). Felietonistka „Polityki”. Pracowała jako dziennikarka dla Agencji Reutera i „Gazety Wyborczej”, publikuje m.in. w „Wysokich Obcasach”, „Lampie”, „Newsweeku”, „Elle”, „Pograniczach”, „Bluszczu”. Autorka opowiadań, które ukazały się w antologiach: „Dziewczyńskie bajki na dobranoc” (AMEA 2008), „Zaraz wracam” (Centrum Kultury „Zamek”, 2008), „Projekt mężczyzna” (wydawnictwo Delikatesy, 2009), „Piątek, 2:45” (Filar, 2010).

Warszawianka, na pięć lat przeniosła się do Sztokholmu, obecnie mieszka w Brukseli. Znalazła się w grupie międzynarodowych artystów, których portrety można oglądać na wystawie w Brukseli przez kolejne dziesięć lat.

Kategoria: Muzyka

Wanda Wiłkomirska(Australia) - to najwybitniejsza polska skrzypaczka; przez 22 lata była solistką Filharmonii Narodowej w Warszawie. Jako solistka brała udział w inauguracji odbudowanej po wojennych zniszczeniach Filharmonii Narodowej w Warszawie, w otwarciu Barbican Hall w Londynie, dała inauguracyjny recital oraz wystąpiła na pierwszym koncercie orkiestry Sydney Symphony w Operze w Sydney.

Jesienią ub. roku prowadziła w Szczecinie "Kurs mistrzowski interpretacji muzyki Karola Szymanowskiego” w ramach obchodów ogólnopolskiego Roku Szymanowskiego ogłoszonego z okazji 70. rocznicy śmierci kompozytora. Wzięło w nim udział 12 uczniów Akademii Muzycznej w Szczecinie oraz Szkoły Muzycznej I stopnia w Szczecinie.

Wychowawca wielu pokoleń wybitnych skrzypków – niekwestionowany autorytet w swojej dziedzinie. Koncertowała na wszystkich kontynentach z największymi muzykami, dyrygentami. Zawsze pogodna, zawsze pamiętająca o swoim polskim pochodzeniu, zawsze niosąca pomoc młodym adeptom gry na skrzypcach. Pomimo swojego wieku (przepraszam, że o tym wspomnę) bieże czynny i aktywny udział we wszystkich przedsięwzięciach muzycznych, festiwalach (m.in. Wieniawskiego) – jak sama twierdzi z Australii do Polski przyjeżdża regularnie 4 razy w roku – dlatego Złotą Sowę odbierze w maju, kiedy znów wybierze się do Europy. Z tej okazji zorganizujemy Wielkiej skrzypaczce specjalne spotkanie i koncert polonijnych talentów w dziedzinie skrzypiec.

Aleksandra Zamojska(Austria) - Urodzona w Kielcach, skończyła szkołę muzyczną w klasie skrzypiec oraz śpiewu solowego w Akademii Muzycznej w Krakowie a w latach 1992/93 studiowała śpiew solowy na wydziale śpiewu i aktorstwa pod opieką takich artystów-pedagogów jak prof. Christian Elssner oraz Zdzislawa Donat.

Jako studentka śpiewała już – jako solistka – w Warszawskiej Orkiestrze Kameralnej. Od roku 1998 studiowała Aleksandra Zamojska śpiew na uczelni: Mozarteum w Salzburgu pod okiem Lilian Sukis i Breda Zakotnika. Tu otrzymała dyplom i tytuł śpiewaczki operowej  w czerwcu 2002 r.  Aleksandra Zamojska jest wielokrotną laureatką międzynarodowych festiwali i konkursów śpiewaczych, m.in. na Międzynarodowym Konkursie Sztuki Śpiewu Artystycznego w Bratysławie, nagroda Europejskiej Fundacji Mozarta czy nagroda przyznana przez Filharmonię Słowacką;  w latach 1996-98 była stypendystką polskiego, potem także austriackiego rządu (w latach 1999-2001).

Od paru lat bierze udział w wielu koncertach międzynarodowych, spektaklach operowych na deskach europejskich scen – także charytatywnych i uczestniczy też w poważnych uroczystościach dla Polonii w Austrii.

Kategoria: Teatr

Maria Nowotarska(Kanada) Aktorka. W latach 1957-90 była związana z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Od 1990 przebywa w Kanadzie, gdzie współtworzy Salon Muzyki i Poezji Polsko - Kanadyjskiego Towarzystwa Muzycznego, którego jest dyrektorem artystycznym, reżyserem i aktorką. Matka aktora Piotra Pilitowskiegoi Agaty Pilitowskiej.Do Kanady przyjeżdża ze swoim ogromnym doświadczeniem i staje się współtwórcą życia teatralnego w Toronto. Jest twórcą, dyrektorem artystycznym, scenarzystą, reżyserem, jak również aktorką teatru pod nazwą Salon Poezji, Muzyki i Teatru Polsko Kanadyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Sezon 2006/7 jest szesnastym sezonem artystycznym Salonu, a liczba dotychczasowych premier przekracza osiemdziesiąt. M.in. w repertuarze Salonu znalazła się cała plejada najwybitniejszych polskich poetów od Kochanowskiego do Szymborskiej i Twardowskiego.

Jednocześnie Maria Nowotarska prowadzi działalność pedagogiczną w działającym przy Salonie Studium Aktorskim, przygotowującym młodzież polskiego pochodzenia do pracy na scenie. Jest laureatką nagród Fundacji A. Mickiewocza, Fundacji Turzańskich, w 1995 r. otrzymała za swoją działalność artystyczną tytuł "Kobiety Roku", a w r. 2000 odznaczona została Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi, a w r. 2004 wyróżniona tytułem "Zasłużony dla Kultury Polskiej".

Agata Pilitowskazostała wyróżniona w 2004 roku Odznaką "Zasłużony Kulturze Polskiej", w grudniu 2006 roku Medalem Gloria Artis 

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. Po ukończeniu studiów i przedstawieniach dyplomowych: "Tramwaj Zwany Pożądaniem" u Jerzego Stuhra rola Stelli i "Titina" u Marty Stebnickiej, grała gościnnie w Teatrze Starym i Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie ("Romans z Wodewilu", "Niebieski Ptak ", "Szalona Noc, czyli Transmogryfika). Współpracowała z telewizją polską grając w teatrach telewizji m.in. w sztukach "Zapomniany Diabeł", "Fizycy", "Jaśnie Pan Nikt".

Od 1986 roku mieszka w Toronto w Kanadzie. Wystąpiła w wielu produkcjach teatralnych w teatrze kanadyjskim grając w sztukach : "Something in the Air"- Toronto Workshop Productions, "The Last Link"- Tarragon Theatre, "The Marriage"- Annex Theatre.

Poza produkcjami anglojęzycznymi grała w przedstawieniach Teatru Format i Teatru Polonia takich jak: "Vatzlav" Sławomira Mrożka, " Nasza Jest Noc", "Betlejem Polskie". Od roku 1992 związana jest z założonym w Toronto przez Marię Nowotarską Salonem Poezji, Muzyki i Teatru, w którym to teatrze zagrała w ponad 100 produkcjach teatralnych. Do najważniejszych nalezą dramaty specjalnie napisane dla Agaty Pilitowskiej i Marii Nowotarskiej przez Kazimierza Brauna i w reżyserii autora: "American Dreams", "Tamara L.", "Promieniowanie" "Opowieści Poli Negri" Poza pracą teatralną i telewizyjną prowadzi koncerty, między innymi serie koncertów letnich pt.: "Niagara on the Lake Arts Extravaganza Festival" z udziałem wielu znanych międzynarodowych wykonawców, wśród nich Adama Makowicza. Występuje też na wielu charytatywnych koncertach.

Kategoria:  Sztuki plastyczne

Zdenka Błońska-Zaborska (Słowacja). Urodziła się 6 sierpnia 1953 roku w Koszycach. W latach 1969- 1973 uczęszczała do średniej szkoły sztuk plastycznych  w Koszycach. Następnie kontynuowała wyższe studia na wydziale: grafika filmowa i telewizyjna oraz kultura książki i pisma/ na Akademii Sztuk Plastycznych w Pradze / Czechy/.

Zajmuje się malarstwem, grafiką, książkami, ilustracją i wzornictwem. Jest bardzo aktywną i kreatywną osobą, od szeregu lat pracuje w klubie polskim  /Stowarzyszenie Polaków i ich Przyjaciół/ w regionie Koszyckim na Słowacji. 

Zdenka Błońska Zaborska jest inicjatorką i realizatorką projektu dziecięcego workshopu zatytułowanego KROK ZA KROKIEM W KIERUNKU SZTUKI cieszącego się ogromnym zainteresowaniem wśród dzieci i młodzieży polonijnej na terenie całej Słowacji. Oprócz tego jest twórcą i realizatorką projektu FIT ART czyli wędrówek ze sztuką w plenerze,  którego celem jest poszerzenie wiadomości z zakresu sztuki, oraz rozwijanie zdolności artystycznych

wśród członków klubu polskiego /rysunek, malarstwo, grafika, fotografia, video art, lend art./ Plenery plastyków polskiego pochodzenia tworzących na Słowacji są wizytówką klubu polskiego i prezentowane w różnych krajach Europy m.in w Polsce, Austrii.

Artystka zdobywa nagrody i wyróżnienia, realizuje szereg wystaw indywidualnych i zbiorowych. Uczestniczyła w 117 zbiorowych i 28 indywidualnych  wystawach.

Rafał Olbiński(ur. 21 lutego 1943 r. w Kielcach) - polski malarz, grafik i twórca plakatów. Jest absolwentem  Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Po szkole średniej podjął naukę na Politechnice Warszawskiej, którą ukończył w 1969 roku uzyskując dyplom Wydziału Architektury. Po studiach zajął się grafiką współpracując z czasopismem Jazz Forum. W 1981 roku wyjechał do Paryża, skąd rok później wyemigrował na stałe do Nowego Jorku. Tam też zmienił swoje imię oraz nazwisko, będące panieńskim nazwiskiem matki. W 1985 roku podjął pracę jako wykładowca w nowojorskiej School of Visual Arts. Rafał Olbiński jest dobrze znanym twórcą. Jego prace są eksponowane zarówno w renomowanych galeriach i muzeach, wśród których można wymienić Bibliotekę Kongresu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Cornegi Fundation w Nowym Jorku, Muzeum Plakatu w Wilanowie jak i gromadzone przez wielu prywatnych kolekcjonerów na całym świecie. Olbiński prowadzi także współpracę ze znanymi czasopismami takimi jak The New York Times, Newsweek, Business Week czy Der Spiegel. Jego twórczość jest szeroko nagradzana na wielu konkursach międzynarodowych. Wśród laurów można wymienić pierwszą nagrodę otrzymaną w 1995 roku w konkursie "New York City Capital of the World" - plakat promujący Nowy Jork jako stolicę świata, międzynarodowy oskar za najbardziej niezapomnmiany plakat na świecie w 1994 roku w konkusie "Prix Savignac" w Paryżu czy pierwszą nagrodę w konkursie Instytutu Praw Człowieka w Strasburgu w 1976 roku. Łącznie zgromadził już ponad 150 nagród za swoją twórczość, w tym złote i srebrne medale przyznawane przez Klub Dyrektorów Artystycznych w Nowym Jorku oraz złote i srebrne medale od Towarzystwa Ilustratorów w Nowym Jorku i Los Angeles. W 1994 roku otrzymał międzynarodowego Oscara za Najbardziej Znaczący Plakat Roku oraz Prix Savignac w Paryżu. W tym samym roku otrzymał nagrodę czasopisma Creative Review w Londynie za najlepszą brytyjską ilustrację. W 1995 roku jego plakat zwyciężył w konkursie "Nowy Jork stolicą świata" wybrany przez jury pod przewodnictwem burmistrza miasta Rudolfa Gulianiego. W 2002 roku miasto Fondi we Włoszech przyznało mu nagrodę "Premio Divina Guilia" za wybitny wkład do sztuki współczesnej. Prace Olbińskiego znajdują się w kolekcjach tak prestiżowych instytucji jak, m. in.: The National Arts CIub w Nowym Jorku, Smithsonian Institute and Library of Congres w Waszyngtonie, Suntory Museum w Osace oraz w wielu prywatnych i korporacyjnych zbiorach w USA, Japonii i Europie. W 2002 roku wybrane obrazy Rafała Olbińskiego umieszczono w programie projekcji na Grand Central Station w Nowym Jorku, w panteonie Great Art na cześć obchodów Dnia Ziemi.

Kategoria: Film

Franek Chmiel ( Słowacja), Aktor, reżyser, scenarzysta, pedagog, ur. 24 kwietnia 1931 roku, Jabłonków, Czechosłowacja. Studiował na Katedrze Reżyserii Wydziału Teatralnego Akademie Muzických Úmeni w Pradze.

W latach 1951 – 53 występował na Scenie Polskiej Teatru Cieszyńskiego w Czeskim Cieszynie, w latach 1958 – 1961 pracował tam jako reżyser. W latach 1961 – 62 pracował jako reżyser w Telewizji Czechosłowackiej Studio Ostrawa, potem do 1993 roku w Telewizji Czechosłowackiej Studio Bratysława. W latach 1978 – 87 był wykładowcą w Wyższej Szkole Sztuk Dramatycznych w Bratysławie.

Twórczość: reżyseria ponad 100 przedstawień telewizyjnych, m.in. Osioł i jego cień F.Durrenmatta, Rozbity dzban H.Kleisa, Pierwszy dzień wolności L.Kruczkowskiego, Akcja ratownicza M.Jagiełły oraz 19 filmów fabularnych, m.in. Ta noc nigdy nie wróci, Mąż i żona pod łóżkiem, Zazdrość, Psi żywot, Niech rzuci kamieniem, Ucieczka z krainy złota.

Nagrody: Telewizji Czechosłowackiej za Najlepszy Film Roku: Słonecznik ojca 1973 i Nie odchodź w letnią noc 1987, festiwalu w Płowdiw za film fabularny Mężczyzna nazywany Brumteles 1983, festiwali telwizyjnych w Gabrowie i Szanghaju 1988 za sztukę telewizyjną A co ze mną, kochanie. W swoich filmach obsadzał czołówkę najlepszych aktorów czeskich i słowackich, m.in. Magdę Vašaryovą.

Uzasadnienie nagrody Złotej Sowy: za krzewienie kultury polskiej w środowisku słowackim i czeskim, za wysoki profesjonalizm, kulturę osobistą, czynny udział w życiu Klubu Polskiego na Słowacji

Kategoria: Działacz Polonijny

Wiesław Lewicki (Niemcy). Działalność społeczna Wiesława Lewickiego ma swoje początki już w okresie studiów na Politechnice Śląskiej, a nasiliła się za granicą gdzie w Akwizgranie w roku 2004 założył dwujęzyczne pismo "Polregio" a następnie Stowarzyszenie o tej samej nazwie. „Polregio” jednoczy skutecznie Polonię Euroregionu Mosa-Ren oraz współpracuje ściśle z  administracją miasta Akwizgran gdzie organizuje liczne koncerty, wystawy i festyny, na które zaprasza nie tylko Polonię niemiecką, holenderską czy belgijską z terenu Eurogionu Moza-Ren, ale i rdzennych ich mieszkańców, na rzecz sławienia kultury polskiej i  dobrego imienia Polaków za granicami kraju.  Równolegle do redagowania pisma „Polregio” stworzył prężną platformę internetową www.polregio.eu także unowocześnił i rozbudował portal internetowy Kongresu Polonii Niemieckiej (www.kongres.org).

Po wyborze na przewodniczącego Kongresu Polonii Niemieckiej w styczniu 2009 r. zreformował struktury Kongresu i doprowadził do wyraźnego ożywienia procesu integracji Polonii w Niemczech oraz stał się jego wiodącą postacią. Z jego inicjatywy rozpoczęto tworzenie portalu internetowego dla całej Polonii „Polonia-Viva”. Kongres Polonii Niemieckiej na jego wniosek powołał do życia nagrodę „Polonicus” dla zasłużonych na rzecz Polonii. Pierwsza edycja Nagrody odbyła sie w roku 2009, a następna w roku 2010 w ramach „Europejskiego Dnia Polonii” w Akwizgranie.

 Jest redaktorem kilku niemieckich serwisów polonijnych (m.in. www.polregio.eu, www.kongres.de, www.konwent.de, www.euwp.euoraz  www.polonia-viva.eu).

Wysiłek i praca, którą włożył Wiesław Lewicki w proces uaktywnienia i jednoczenia Polonii w Niemczech są szczególnie ważne teraz, w momencie prac nad oceną realizacji Traktatu oraz kształtowaniem nowych wspólnych celów zbliżających Polaków i Niemców. 

Dziś Polacy w Niemczech są w większym stopniu świadomi swego pochodzenia i tradycji niż w niedawnej przeszłości i jest to także zasługa Wiesława Lewickiego.

Michał Gąsiorowicz (Austria). Z wykształcenia fizyk. Ukończył Uniwersytet w Łodzi (wydział fizyki). Pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej, potem średniej. W 1981 r. wyjechał na stałe z Polski do Austrii, jak mówi: „ z obawy przed „wizytą przyjaźni” podobną do pamiętnych w Czechach i na Węgrzech. Był założycielem i pierwszym przewodniczącym Solidarności w szkole.

Początki życia na emigracji raczej standardowe. Od roznoszenia ulotek, sprzedaży gazet, potem książek. Po trzech latach zajął się poważnie działalnością polonijną. Założył Polski Klub, którego prezesem jest do dzisiaj. Organizował m.in.: kursy języka niemieckiego, kursy samochodowe, na otrzymanie prawa jazdy w Austrii, także bale...

Swoje zainteresowania i pasje sportowe przekazuje Polonii w Austrii poprzez organizowanie bezpłatnych kursów narciarskich, wyjazdów w Alpy, Dolomity na wczasy zimowe, a latem szkoli kolejne grupy na rejsach żaglowych. Powołał do życia prężnie działający Yacht Club. Jego ostatni sukces to zorganizowanie Pierwszych Światowych Żeglarskich Mistrzostw Polonijnych. Sam, a raczej wraz z grupami zapaleńców bierze udział w Polonijnych Olimpiadach sportowych.  W 2005 r. zdobył pierwsze miejsce i złoty medal w żeglarstwie zespołowym, w 2009 r. medal srebrny.

Zainteresowanie sportem wyniósł z domu. Matką była znana wioślarka – potem sędzia sportowy w tej dziedzinie Jadwiga Gąsiorowicz z.d. Swolkień.

W 2010 r. otrzymał srebrny medal Polskiego Komitetu Olimpijskiego (PKOL) za zasługi dla polonijnego sportu.

Złotą Sowę  Kapituła przyznała za konsekwentne propagowanie sportu, organizowanie aktywnego wypoczynku i spędzania wolnego czasu, dla Polonii przez wszystkie cztery pory roku – od lat.

Kategoria: Media Polonijne

Janusz Szlechta– otrzymuje statuetkę Złotej Sowy w kategorii MEDIA POLONIJNE nie tylko za działalność sensu stricte dziennikarska. Wyróżnia się także życzliwością, niesieniem pomocy koleżankom i kolegom w potrzebie – dzięki Jego akcjom uratowane zostało Radio Lwów, które bez pomocy finansowej, jaką zorganizował, nie przetrwałoby na Ukrainie do dnia dzisiejszego. Cenimy Go za poczucie humoru, temperament twórczy, ogromną aktywność i animowanie działań kulturalnych także i w Polsce.

Jego zasługi są nie do przecenienia w organizowanych od 20 lat Forum Mediów Polonijnych w Polsce. Od 13 października 1995 roku jest redaktorem "Nowego Dziennika" - gazety codziennej wydawanej w Nowym Jorku w USA w języku polskim. Pierwszy numer tej gazety ukazał się 27 lutego 1971 roku.

Red. Janusz Szlechta urodził w Marianowie koło Czarnolasu (pow. Kozienice). Jego życiową pasją stało się pisanie i dziennikarstwem.

Był m.in. sekretarzem redakcji w TARNOWSKIM MAGAZYNIE INFORMACYJNYM "TEMI" i od tej pory związał się z TARNOWEM.Na tarnowskiej wsi, poznawał jej problemy i bolączki. Napisał wówczas wiele artykułów i reportaży, dzięki  którym ocalił od zapomnienia interesujące postaci i wydarzenia. W sierpniu  1995 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. 13 października 1995 r. podjął pracę w "NOWYM DZIENNIKU", największej i najbardziej prestiżowej codziennej polskojęzycznej gazecie poza granicami Polski. W "Nowym Dzienniku" pracuje do dziś jako kierownik działu polonijnego. Zajmuje się wszelkimi sprawami, dotyczącymi życia Polaków w USA i świecie. W 2007 roku założył własny kabaret "I po krzyku", wraz ze znanym aktorem Grzegorzem Heromińskim. Jako wrażliwy na problemy Polonii świata organizował pomoc finansową dla Radia Lwów, dzięki czemu uratował je od rychłej likwidacji.

Ponadto pisze wiersze i opowiadania.

Tadeusz Urbański (Szwecja) - warszawiak do roku 1981. Później również, ale taki bardziej dojeżdżający aż ze Szwecji. Typograf, dziennikarz, wydawca, w początkach emigracyjnych nawet szewc i betoniarz zbrojarz. W porywach bardzo dobrego humoru bywa kabareciarzem. Współpracował, jako korespondent, z Gazetą Krakowską, a swoje teksty publikował w polonijnych periodykach i gazetach w USA, Kanadzie, Anglii, Austrii, Rosji, Holandii, Niemczech, Słowacji, Litwie i Szwecji. W latach 1996-2000, założył i redagował polski miesięcznik w Sztokholmie.

W publikacjach zajmował się tematyką historyczno-kresową ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji Polaków na Wschodzie.

Coroczny uczestnik Forum Dziennikarzy Polonijnych w Tarnowie. Współpracownik Towarzystwa Literackiego LIGATUR w Szwecji. Laureat wielu nagród literackich m.in. Nagrody Głównej Senatu RP za rok 2009.

Mieszka z rodziną w Sztokholmie.

Ciag dalszy...