Uczeń Leszka Kołakowskiego i Jana Patočki, ukończył filozofię w 1969 na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat obronił w 1974 na podstawie rozprawy Heidegger i filozofia współczesna. W tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w Instytucie Filozofii UW.

Habilitował się w 1986 na podstawie rozprawy "Logika i czas". "Próba analizy Husserlowskiej teorii sensu". Od 1994 był profesorem Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych UW, gdzie kierował Katedrą Erazma z Rotterdamu. Od 1986 był również profesorem filozofii w Departament of Philosophy na Boston University. W 2003 został profesorem tytularnym. Należał do założycieli – obok m.in. Hansa-Georga Gadamera, Józefa Tischnera, Jana Błońskiego – Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu (1983), którego był rektorem. W latach 80. instytut ten stał się ważkim centrum wymiany intelektualnej i badawczej między uczonymi z Europy Środkowej i Wschodniej a środowiskami naukowymi na Zachodzie. Obecnie zaliczany jest do najważniejszych europejskich centrów naukowych, w którym realizowane są projekty z dziedzin nauk politycznych, społecznych i humanistycznych.

Był redaktorem szeregu prac zbiorowych (m.in. tomy ze spotkań czołowych filozofów i intelektualistów europejskich z Janem Pawłem II w Castel Gandolfo), autorem wielu artykułów w prestiżowych czasopismach naukowych amerykańskich, niemieckich i in. Był też redaktorem tomów z przekładami wybranych esejów Heideggera, Gadamera oraz ich tłumaczeń (Martin Heidegger Budować, mieszkać, myśleć. Eseje wybrane, 1977; Hans-Georg Gadamer Rozum, słowo, dzieje. Szkice wybrane, 1979). Jest wydawcą i redaktorem naczelnym pisma "Transit. Europäische Revue" (Frankfurt nad Menem).

Był stypendystą wielu prestiżowych fundacji (m.in. Fundacji im. Aleksandra von Humboldta, Fundacji Thyssena). Uzyskał szereg nagród i wyróżnień: do najważniejszych należą Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Theodor-Heuss-Preis (2004) oraz Krzyż Oficerski Narodowego Orderu Zasługi – Francja 2007. Od lat 80. organizował i był dyrektorem liczących się międzynarodowych seminariów, szkół letnich, sympozjów itd.

Pełnił liczne funkcje naukowe i publiczne. Najważniejsze z nich to: członek jury Nagrody im. Hannah Arendt [potrzebne źródło], przewodniczący Rady Nadzorczej Instytutu Spraw Publicznych (Warszawa), członek Rady Fundacji im. Stefana Batorego, członek Komitetu Doradczego International Academic Freedom (New York), członek The American Association for Polish-Jewish.

Był przyjacielem ks. J. Tischnera.    /z: Wikipedia/

Niżej podpisana brała często udział i pisała o spotkaniach w IWM (Institut für die Wissenschaften für Menschen) - zarówno w bibliotece IWM jak i wspólnie z red. Der Standard w wypełnionej sali Burgtheater. To dzięki prof. Michalskiemu dyskusje na tematy szeroko pojętej polityki, religii i filozofii prowadzili na naszych oczach prezydenci: Kwaśniewski, Orban, kanclerz Schüssel, kardynał Schönborn... i wiele, bardzo wiele innych postaci znanych z pierwszych stron poważnej prasy. Z tym ostatnim miałam nawet (przed wielu laty) anegdotyczny dialog. Kiedy czekałam (paląc przed instytutem papierosa - przyszłam, jak zwykle wcześniej) na rozpoczęcie spotkania z abp. Józefen Życińskim zobaczyłam zbliżającego się duchownego, skromnie ubranego. Kiedy podszedł do mnie zapytałam: przepraszam, czy arcybiskup Życiński? Uśmiechnął się skromnie i odpowiedział: nie Wiedenski... Wtedy jeszcze nie znałam twarzy żadnego z nich. A wzruszyłam się odpowiedzią po polsku...

Jadwiga M. Hafner