Zuletzt bearbeitet 31.03.2015 11.00


Zuletzt bearbeitet 28.07.2013 09.43
Przepraszam Czytelników JUPITERA!

 

 

Za artykuł, który ukazał się w nrze 225

naszego pisma (zob. poniżej)

Już dawno się tak nie pomyliłam. Cóż, za pomyłki, zwłaszcza w piśmie się przeprasza. Zazwyczaj. Nie wszyscy czytali tego samego Świerszczyka w dzieciństwie (takie było kiedyś pismo dla najmłodszych) co ja i moje pokolenie, gdzie w odcinkach opisywano przygody trzech przyjaciółek, które miały imiona: Proszę, Przepraszam, Dziękuję... Tak, to bardzo dawne czasy.

Przepraszam za artykuł Uniwersytet trzeciego wieku... i mocno przesadzone – jak się niebawem okazało – słowa o Sławomirze Iwanowskim. Cóż, wraca, jak bumerang znane powiedzenie: uczyń komuś coś dobrego a kara cię nie minie. Święte słowa. Do rzeczy więc.

Tuż przed rozpoczęciem imprezy Lider Biznesu w Austrii, na które otrzymałam pocztą imienne zaproszenie, w rozmowie z paroma osobami przeprosiłam je, że po imprezie zostanę tylko parę minut, gdyż jeszcze tego samego wieczora wyjeżdżam na Targi Książki do Warszawy. Kiedy już widownia się zapełniła i tzw. VIP-y siedziały w pierwszym rzędzie (ja siadłam w trzecim, ale z brzegu, co jest dobrym punktem do robienia zdjęć) wstałam aby zrobić im zdjęcie nie od tyłu ale z przodu... i się zaczęło...

A co się zaczęło opisuję w liście jaki wystosowałam do głównego organizatora, red. Sławomira Iwanowskiego zaraz po imprezie. Poniżej treść pisma:

Koleżanki i Koledzy z Poloniki.

Jako dziennikarz i działacz polonijny jestem na tym wiedeńskim podwórku już

od 20 lat. Wydawało mi się, że dotąd jestem postrzegana – zwłaszcza jako fotoreporter z różnych imprez bardzo pozytywnie, czego dowodem jest zapraszanie mnie przez wszelakie organizacje właśnie aby dyskretnie i z kulturą robić zdjęcia z ich imprez.

Nie po raz pierwszy na Waszej imprezie (Lider Biznesu) zostałam wręcz napadnięta przez niejakiego Mariusza Michalskiego i to już przy robieniu pierwszego zdjęcia w trakcie imprezy.

Kiedy chciałam sfotografować prominentów siedzących w pierwszym rzędzie. Nie da się im zrobić zdjęcia z trzeciego rzędu. A z miejsca na scenę, bo to żadna scena – nie jest w tym przypadku ani sceną operową ani ołtarzem, który trzeba uszanować.

To był pierwszy „kontakt” z waszym przedstawicielem.

Drugi, burzliwy już kontakt miał miejsce, kiedy pierwszy rząd opuściły dwie panie z jury, tłumacząc się tym, że mają jeszcze inny termin. Na chwilę więc siadłam w pierwszym rzędzie (co w wielu przypadkach robię i ja i inni austriaccy dziennikarze) aby mieć lepsze miejsce do robienia zdjęć. Na chwilę, bo torebkę zostawiłam w 3-im rzędzie. Od razu wpadł na mnie cieć z Poloniki i stanowczo usiłował mnie stamtąd usunąć. Powiedziałam, że z miejsc zarezerwowanych 2 panie wyszły a ja tylko chcę zrobić parę zdjęć. Pan M. złapał mnie brutalnie za ramię i usiłował interweniować siłą, co spowodowało to, że na głos zwróciłam się do stojącego 1,5 metra od nas Sławka Iwanowskiego, aby ten pan mnie zostawił w spokoju.

Po zrobieniu paru zdjęć sama wróciłam na swoje miejsce. Do końca imprezy już tylko z 3-go rzędu robiłam zdjęcia.

Po imprezie poszłam napić się wody do bufetu i kiedy spokojnie przechodziłam wśród znajomych, przybyłych na tę imprezę, rozjuszony Mariusz M. chwycił mnie za ramię (mocno!) i próbował wyrzucić z sali bufetowej głośno mówiąc, czyli przy ludziach, że jestem personą non grata i mam się z tego towarzystwa wynosić. Próbowałam skontaktować się z samym organizatorem czyli Sławkiem Iwanowskim, co z trudem mi się udało przy pomocy przyjaciela, który poszedł po S.I., i tu spotkało mnie największe zaskoczenie. Sławek nie skarcił swojego ciecia, ale stwierdził, że „przecież ty i tak zaraz wychodzisz”. To fakt. Mówiłam o tym głośno przed imprezą, że wyjdę wcześniej, bo jeszcze dzisiaj (o 22.15) mam pociąg do Warszawy, dokąd jadę na Targi Książki. Wyjdę  - to jednak nie to samo, że zostaję przez MM wyrzucona! Na dodatek, kiedy żegnałam się jeszcze z paroma osobami stanął przy mnie młodzieniec, który jak się okazało (zapytałam go o to w windzie) miał mnie odstawić do drzwi. Kazał mu to niejaki pan Marek.

Kolejny Boodygard?

Dziękuję za miły wieczór i za „odwagę” Sławka I., który daje się zmanipulować prostakowi, i nie potrafi wydusić z siebie choćby uwagi do tegoż, aby się uspokoił, choćby po to aby nie było afery, czy pro publico bono.

Nigdy tego wieczoru nie zapomnę i nigdy Wam tego nie zapomnę także. Różnie między nami przez te 20 lat bywało, ale nie sądziłam, że uzależnienie od prostaka jest aż tak wielkie

Jaga Hafner

Powyższe  napisałam do Sławka Iwanowskiego pod wpływem emocji. Na gorąco.

A oto pismo, które wysłałam do S. Iwanowskiego 25. maja 2013 r.

Sławek, nie mam chwilowo czasu na spotykanie się z Tobą – dopiero wróciłam z Warszawy. Jutro rano lecę do Paryża, wracam późnym wieczorem w niedzielę (26. maja) do Wiednia.

Dla mnie sytuacja jest jasna i klarowna.

  1. Byłam zaproszona przez redakcję Poloniki imiennie.
  2. O tym, że na imprezach robię od 20 prawie lat zdjęcia wie każdy, Wy też – często korzystaliście z właśnie moich fotografii na potrzeby swojego pisma.
  3. Nikt z Was – przed imprezą – nie uprzedził mnie o ograniczeniach dotyczących robienia zdjęć
  4. Już przy pierwszej próbie, kiedy chciałam zrobić zdjęcie VIP-ów siedzących w pierwszym rzędzie zostałam zaatakowana przez MM. Wy nie zareagowaliście!
  5. Kiedy oficjalnie pożegnały się z organizatorami i publicznością dwie panie z Austrii i zwolniły swoje miejsca – usiadłam NA CHWILĘ (!) w 1-szym rzędzie aby zrobić parę zdjęć laureatów z lepszej perspektywy. Tak robi się zawsze i na większych jeśli chodzi o rangę imprezach w Austrii. Nikt z tego nie robi afery...
  1. Pan MM złapał mnie brutalnie za ramię naruszając moją nietykalność cielesną. To w cywilizowanym świecie jest niedopuszczalne i karalne.
  2. Po imprezie MM , kiedy można było konfliktu nie eskalować głośno i przy świadkach powiedział, że jestem na imprezie NASZEJ (Poloniki i jego) personą non grata i mam natychmiast imprezę opuścić. Zignorowałam jego agresję aby nie wdawać się w publiczną wymianę zdań.
  3. Znowu zostałam złapana za ramię aby siłą usunąć mnie z Sali
  4. Potem poprosiłam S. Iwanowskiego o interwencję na co miał jedyną odpowiedź: przecież i tak chciałaś wyjść wcześniej...” Nie stanął w obronie zaproszonego przez siebie gościa imprezy, kobiety w wieku 60+ - narażając na dalszą eskalację agresywnego (i powszechnie znanego Polonii z tej cechy charakteru) współpracownika.
  5. Po dopiciu lampki wody, już odprowadzana przez ochroniarza (!) zjechałam windą do wyjścia.
  6. Cała ta historia podsumowana została zaświadczeniem lekarza następnego dnia rano, w Warszawie – po całonocnej podróży do Warszawy – że: stwierdza się ślady trzech palców odbitych na przedramieniu pacjentki, z obdukcji i koloru siniaków wskazujących na spowodowanie ich przed ok. 12. godz.
  7. Oczekuję w ramach polubownego załatwienia konfliktu przeprosin na piśmie jako że zaatakowana zostałam publicznie. Przeprosiny może wystosować pan MM lub organizator . Termin 2 tygodnie od otrzymania tego pisma zgodnie z datą umieszczoną przy przesyłkach e-mailowych.
  8. W razie niedotrzymania terminu sprawę pociągniemy dalej, co jak sądzę, nie jest w interesie żadnej ze stron.
  9. Wzór pisma jakiego się spodziewam przesyłam w załączniku – nie musi być dokładnie tak napisane ale ma być zachowana forma przeprosin.

Z wyrazami szacunku (tym razem mocno nadwyrężonego)

Jadwiga Hafner

Wiedeń, 22.05.2013

*********

Po co to publikuję? Bo plotka ma swoje prawa. Każdy uwierzy w wersję, która mu pasuje, ale i moja wersja musi być znana. Pisałam te listy do osoby, która była wtedy na sali, do organizatora i on wie jak było. A do mnie doszły już słuchy o coraz bardziej rozwiniętych wątkach sensacyjnych przez niektórych rozpuszczanych.

Drugi powód to ten, że pozwalanie Mariuszowi M. na bezkarność, bezkarność, która rozzuchwala, na przymykanie oczu państwa Iwanowskich i udawanie, że sprawy nie było, że nic się nie stało... Stało się! Publicznie obrażono starszą kobietę, podobno Waszą koleżankę – a Wy co? Nawet nie stać Was na słowo przepraszam?

Nie takie osoby przepraszały za swoich pracowników, współpracowników... za siebie też. Kultura rodzi autorytety – nie dziwcie się, że Wy go nie macie, że przestałam Wam ufać.

Uprzedzałam, że tej zniewagi nie przemilczę. Wbrew temu co deklarowałeś drogi Sławku – to TY dokonałeś wyboru. I nie takiego jaki deklarowałeś. Nie po raz pierwszy zresztą.

A teraz słów kilka o Mariuszu Michalskim. Cała jego „kariera” opiera się na współpracy i dyspozycyjności względem „Poloniki” i jej właścicieli, czyli państwa Iwanowskich. To dzięki nim i ewidentnej słabości do dyspozycyjnego Mariusza M. stał się on nagle:

- dziennikarzem (artykuł mniej więcej ale raczej mniej, raz na rok),

- fotoreporterem (zdjęcia jakości poniżej przeciętnej ale są),

- akustykiem (na każdej imprezie akustyka „siada”, że przypomnę niedziałające na Miss Polonia mikrofony, gdy śpiewała Ewa Paprotna a potem Asia W., na Liderze Biznesu też były kłopoty),

- technikiem komputerowym (po jego naprawach Halina I. często narzekała)

- i Bóg jeden wie kim jeszcze... ale zawsze do usług i tanio (albo i gratis).

Jego agresywny i brutalny wobec gości sposób bycia znają wszyscy bywalcy imprez polonijnych. Chamskie zachowanie się wobec publiczności na Miss Polonia, popychanie, ordynarne słowa. Kłótnie z innymi fotoreporterami doprowadziły redakcję do stanu, w którym jest już na polu „bitwy” tylko jeden fotoreporter: Mariusz M. Także Adam Turczyński przeżył z MM swoje „wzniosłe” chwile. Jego bowiem pan MM wraz z dwiema innymi osobami podał na policję. Oskarżył o nadużycia finansowe. Sprawa została umorzona. Dowodów nie było. To na pewno „dobrze” się przysłużyło wizerunkowi Polonii w Austrii.

Innego, znanego Polonii działacza i przedsiębiorcę Marka Zielińskiego, Mariusz M. oskarżył, na konferencji prasowej w Polsce, w obecności ok. 50 dziennikarzy z Polonii na całym świecie o:

  1. oszustwa finansowe
  2. ukrywanie się przed policją
  3. częste zmiany adresu i numerów telefonów dla zmylenia...
  4. długi wobec... Sławomira Iwanowskiego i uchylanie się od ich płacenia
  5. reszty nie pamiętam, ale lista tych zmyślonych KRYMINALNYCH oskarżeń była dłuższa.

Jako jedna z osób również reprezentujących Austrię natychmiast odważnie stanęłam w obronie znanego mi człowieka. Na to MM zarzucił mi kłamliwe intencje i w ogóle, że zawsze kłamię.

Za to dostał już nauczkę więc tego tematu dalej nie ciągnę.

Faktem jest, że jeszcze tego samego wieczoru, z Polski, zadzwoniłam do S. Iwanowskiego, który potwierdził, że Marek Z. nie jest mu nic winien, nie ukrywa się przed nim, i nie rozumie, co wygaduje MM jako przedstawiciel Poloniki na zewnątrz. Nadal nic to Sławka I. nie nauczyło. Ani nawet nie dało do myślenia...

Kolejne ofiary Mariusza M. to syn Renaty Olczykowskiej, z którym też na imprezie omal nie doszło do bójki sprowokowanej przez MM. Jakiś drażliwy ten jegomość. Na brutalne „ustawianie” innych reporterów jak Mariusz (chyba) - nie znam nazwiska – ale jak dobrze poszukamy to znajdziemy!), Adam Turczyński (tym razem też próba wyrzucenia z imprezy), i wielu innych, którzy po imprezach długo wspominali chamstwo jednego z cieciów...

Sprawdzone w Słowniku: CIEĆ - synonimy: dozorca, gospodarz, portier, stróż, administrator.

Frazy: przykłady:

(1.1) Nasz blok ma nowego ciecia, który odśnieża wszystkie schody i chodniki.

(1.1) Zapytał, co to może oznaczać, bo jako cieć to i owo musi wiedzieć.

Tu dygresja prywatna: kiedyś MM zwracając się do mnie powiedział: co ty wiesz o Polonii? Ja wiem o Polonii prawie wszystko.

Odpowiedziałam: to, co ty wiesz o Polonii akurat mnie nie interesuje. To przede wszystkim plotki.

Najbardziej znany cieć w Polsce: to dozorca Anioł z serialu Alternatywy 4. Prostak nadający sobie powagi i ważności w poniżaniu innych i manipulowaniu nawet naukowo utytułowanymi osobami mieszkającymi w jego rewirze.

Wracając do moich przeprosin. Przepraszam za kolegę redaktora, że od lat nie potrafi wyciągnąć głowy z piasku, że zawsze trudniejsze sprawy zamiata pod dywan, że czuje się – wbrew temu co mówi, a na to co mówi mam też świadków – bardziej zobowiązany do darmowego, czy taniego ciecia niż do znalezienia w sobie odrobiny odwagi i wykrzesanie jednego słowa PRZEPRASZAM. To nie hańba! Formę można tak dobrać, że ten wyraz „przepraszam” mógłby autorytet redaktora tylko podnieść – a brak tego słowa podtrzymuje opinię o piśmie i tworzących nią ludziach, jako unikające tematów trudnych zwłaszcza dotyczących Polonii w Austrii.

I jeszcze jedno pytanie – zdziwienie: czy na małą salę mieszczącą ok. 60 osób, na 14 piętrze biurowca, przy sprawdzanych przy wejściu zaproszeniach rzeczywiście potrzeba zatrudniać ochronę? Sorry, ale to śmieszne. Na dużo większe imprezy i z obecnymi politykami obu krajów nikt ochrony nie zamawiał. Ot, kompleksy...

Komentarze – spodziewam się – będą różne: od pozytywnych po całą gamę negatywnych. Ale ktoś musi mieć odwagę, aby o sprawach (ludziach) niemiłych, wstydliwych czy skandalicznych mówić i pisać oficjalnie. Po nazwiskach, ukazując układy no i fakty.

Powtarzam - moje pisma świadczą o tym, że sprawę chciałam załatwić POLUBOWNIE.

Jadwiga Hafner

P.S. Pismo skierowane do Poloniki przesłałam także do jeszcze czterech osób z Polonii. Jedna z nich odpowiedziała mi, że jest w stanie od razu założyć się ze mną, że redaktorzy nie przeproszą. Postawiła na szalę mały palec u swojej ręki. Jak widać: znając ludzi można ręczyć za wiadome ich zachowania. Niespodzianki nie było! Teraz pismo przeczyta bardzo wiele osób...

 

 

 

 

 

 

 

 

Kontakt



Zuletzt bearbeitet 10.10.2013 13.50
Linki