Czas, fenomen niewidoczny, niesłyszalny, niezbadany…. Technika i myśl człowieka nadała mu formę i odmierza jego postęp wymyślonymi logarytmami, które odbijają się w naszej codzienności, ba! pochłaniają naszą egzystencję.
Chcemy w nią spojrzeć? Ojej, narastające z czasem zmiany. W każdej szpalcie życia. Ciało, a szczególnie ciało kobiece, narażone jest na porażkę stawienia się rzeczywistości. Czy stara twarz pół ślepej mieszkanki Limy musi być naszą prognozą konfrontacji z przemijaniem? Ależ tak, w przemijaniu tkwi bowiem zalążek naszego godnego pogodzenia się ze zmianami, które przynosi życie i przeżywanie. Drzewo, kamień  i rzeźba w drzewie i kamieniu, dłonie, które wychodzą znad grobu, żeby nas przytulić i otoczyć ciepłem zapomnienia, to tylko niektóre motywy fotografii Leszka Mądzika. Bez słów, tak jak w swoim teatrze śwatła, koresponduje on otwarcie, ale jakoś pomimo wszystko intymnie z widzami oglądającymi jego galerię fotografii.
Zdjęcia z wielu obszarów świata, a jakby z zaścianka. Czas, przyroda, sztuka, mają na każdym kontynencie i w każdym zapisie swoje miejsce. Wrażliwości obserwatorów poddaje się zarówno stare, wyrwane śmierci drzewo w Japonii jak i kamienny zapis nagrobków zmarłych, którym winni jesteśmy część naszej europejskiej  historii. Patyna czasu. Naturalny czynnik przemijania. Owija w wieki, i rośnie w czasie. Zatrzymać się na chwilę w drodze prowadzącej dalej, nie nalegać na odkrycie celu podróży, uwiecznić epizod, który zmienia się w spektakl, to przesłania Leszka Mądzika. Byłoby mądrze to zapamiętać, na naszą własną drogę przez życie.

Swoje refleksje po wernisażu spisała Anna Rutkowska

Scenograf, reżyser, malarz i fotograf Leszek Mądzik, urodzony w 1945 roku w Bartoszowinach na Kielecczyźnie, wywarł ogromny wpływ na scenę teatralną w Polsce. Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a także reżyserię na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku, filii warszawskiej Akademii Teatralnej. W 1969 roku założył Scenę Plastyczną KUL, z której wciąż nowymi członkami udało mu się stworzyć liczne utwory teatralne. We wszystkich pracach Mądzika widoczna jest fascynacja sztukami plastycznymi, przestrzenią oraz światłem. Charakteryzuje je również nadzwyczajna obecność twórcy, intensywność oraz koncentracja.

Podobnie jak teatr, także fotografia i plakat w wykonaniu Leszka Mądzika są refleksją nad ludzkim losem, przypominają o przemijaniu. W szczególności fotografie, będąc świadectwem zatrzymania się w podróży, skłaniają także do refleksji nad tożsamością i rolą doświadczeń źródłowych.

„Wędrując różnymi drogami, najczęściej z teatrem spotykam znaki, które prowadzą na ścieżki, których zwieńczenie bardziej przeczuwam niż jestem pewien. Zobaczony obraz nie potrzebuje deformacji, stylizacji czy udziwnienia. Nosi w sobie prawdę, której pragnienie dostrzeżenia jest sensem tworzenia.”
Leszek Mądzik

Wystawę można oglądać do 29 marca 2018 roku.

Organizator: Instytut Polski w Wiedniu. Partner: Wiener-Krakauer Kultur-Gesellschaft.