Historia Włodawy do połowy XV wieku nie jest dobrze znana z powodu braku źródeł. Wiadomo jednak, że istniała już w pierwszej połowie XIII wieku jako jeden z grodów Księstwa halicko-wołyńskiego i już wtedy mieszkała w niej ludność polska, ruska i żydowska. Położenie nad wielką rzeką – Bugiem – sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta jako ośrodka handlowego i tranzytowego.

Zabytki:

Barokowy kościół parafialny pw. św. Ludwika z lat 1739-1752, zbudowany według projektu włoskiego architekta Pawła Fontany. Obok klasztor ojców paulinów.

Cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy, wzniesiona w latach 1840-1843, przebudowana w latach 90. XIX w. Początkowo unicka, po 1875 prawosławna. Reprezentuje styl bizantyjsko-rosyjski z elementami klasycystycznymi. Świątynia parafialna.

Wielka Synagoga wzniesiona w roku 1764, przy której znajdują się jeszcze dwa pokrewne budynki (Mała Synagoga oraz Bejt ha-midrasz).

„Czworobok” – budowla w kształcie kwadratu z dziedzińcem w środku – zabytek unikatowy, najprawdopodobniej jedyny tego rodzaju w Polsce. Czworobok należał do włodawskich rajców, kupców i rzemieślników, w większości Żydów.

I tym Włodawskim akcentem kończę mój reportaż z pobytu w tym regionie Polski. Najwięcej czasu spędziliśmy na relaksowaniu się w posiadłości Pani Wandy, pod opieką Jej syna leśniczego Bogumiła. Dziękuję za możliwość skorzystania z gościny ja i mój mąż Otto.