Zwierzę nie mówi, nie skarży się. Animalpastor i obrońca praw zwierząt jest ich głosem. - Nie potrafię rozróżniać cierpienia zwierząt i ludzi. Dla mnie ból pozostaje bólem, samotność samotnością, lęk lękiem. Działam, piszę dla tych, którzy mnie potrzebują, niezależnie od tego, czy mają skrzydła, płetwy, łapy czy nogi - mawia Tomasz.Ten mało tradycyjny duchowny z Berlina, do niedawna z Wiednia, bez sutanny służy ludziom i zwierzakom od 22 lat. Właśnie podsumował swoje ludzko-zwierzęce doświadczenia, które podczas tych lat nie raz kosztowały go łzę. W nie przypadkiem wybranej liczbie zagadnień, „77”, oznaczającej nieskończoność, nieograniczoność w Nowym Testamencie, zawarł najważniejsze tematy, wątpliwości, pytania. Stawiali mu je ci, którzy korzystali z jego wsparcia jako teologa, pedagoga, mediatora. Sam sobie je także zadaje.

Każde pytanie jest ważne

Książka Jaeschke´go potwierdza, że nie ma głupich pytań, np. nr 72: „Jak wychować kota na dobrego chrześcijanina?” W poważnej odpowiedzi, uznającej pytanie z tym „kotem-chrześcijaninem” za chybione, przechodzi po mistrzowsku do „wychowania po chrześcijańsku”: „(…) można poprzestać na tresurze, odwoływaniu się do autorytetu, na sile i przemocy. (…) Taki pogląd słyszałem niejednokrotnie pracując jako pedagog z dziećmi i młodzieżą z tzw. marginesu.” Animalpastor „czarnej pedagogice” przeciwstawia wychowanie oparte na słuchaniu się wzajemnie, zatem „jeśli wychowywać zwierzęta, to bardzo proszę po chrześcijańsku, z empatią właściwą Bogu”.

1. Kim jest Animalpastor? 4. Jako duszpasterz błogosławisz zwierzęta? 5. Czy to znaczy, że udzieliłbyś chrztu również psu lub kotu? 18. Kościół i obrońcy praw zwierząt – sprzymierzeńcy czy wrogowie? 20. Model męskości a stosunek do zwierząt. 22. Bóg, który jest miłością, nie ingeruje? One niewinnie cierpią, a on się z góry przygląda. Bóg na ławie oskarżonych. 32. Piąte przykazanie: „Nie zabijaj!” w odniesieniu do zwierząt. 68. Co powiedzieć dziecku, kiedy odchodzi jego ukochane zwierzę? 69. Zastrzyk śmierci. Wyrok na pożegnanie przyjaciela. Kiedy podjąć decyzję? 70. Po co cmentarze dla zwierząt? 65. Czy od zwierząt możemy się czegoś nauczyć? 59. Ekoterroryzm. 58. Doświadczenia na zwierzętach. 56. Praca w rzeźni. 55. Transport zwierząt do rzeźni a moralność. 54. Ubój rytualny. Ubój w imię Boga? 52. Co na tym świecie jest naszą własnością? 46. Czy można jeść mięso i kochać zwierzęta? 45. Czy świnie, krowy, kurczaki nie są po to, żeby je zjadać?

Animal Soul Church

„Kochacie zwierzęta bardziej niż ludzi! Zajmijcie się najpierw dziećmi, głodującymi, ludźmi bezdomnymi... ”brzmi zarzut (nr 42). Nie zniechęcił Jaeschke i w 2015 powołał do życia Animal Spirit Church, „kościół ducha zwierząt”. – Chcę upowszechnić „prozwierzęcą” interpretację duchowości chrześcijańskiej, porozumieć się ponad wyznaniami na rzecz istot wykluczonych i krzywdzonych – wyjaśnia. Wie, że Kościół katolicki nie pochwali go za Animal Spirit Church, trudno, on robi swoje. A ks. Jan Twardowski pisał „Zwierzę jest nam bliższe niźli anioł, choć bardziej niepojęte”. Jaeschke pisze, że nie ma psa ani kota, konia czy świni, krowy, cielaka, za to jest Łaciata, Azor, Charlie, Brutus, Kacaraba - indywidua, osobowości. Wracam do domu i spotykam w domu już nie mojego kochanego psa, a Falę - istotę, która jest akurat psem.

Beata Dżon-Ozimek

Animalpastor – Tomasz Jaeschke w Krakowie

19 marca o godz 17.30 w Krakowie, w Pauza In Garden przy ulicy Rajskiej 12 odbyło się spotkanie z Tomaszem Jaeschke związane z premierą jego nowej książki „La lacrima di Dio, czyli 77 pytań do Animalpastora”. Przed spotkaniem były duchowny odwiedził Krakowskie Schronisko dla Bezdomnych Zwierząt.

Tomasz Jaeschke – teolog, pedagog, coach, mediator, obrońca praw zwierząt.

Do roku 1992 duchowny katolicki. Autor książki Nierządnice (2006) będącej osobistym rozliczeniem z życiem konsekrowanym, a także obowiązkiem celibatu dla duchownych katolickich. Przez ponad 20 lat pracował w Wiedniu jako pedagog – z zagrożoną młodzieżą oraz z dziećmi specjalnej troski. Jako duszpasterz i coach, wspiera osoby w trudnych sytuacjach życiowych. Jest powiernikiem, doradcą i wsparciem dla osób cierpiących w związku ze stratą lub chorobą zwierzęcego towarzysza życia, a także dla ludzi działających na rzecz poprawy losu zwierząt.

W ostatnich latach wielokrotnie apelował o podjęcie działań na rzecz urzeczywistnienia miłosierdzia wobec istot zwierzęcych. Między innymi wystosował list otwarty do Benedykta XVI, a następnie do obecnego papieża Franciszka. Spotkał się w Brukseli z deputowanym do parlamentu europejskiego Andrea Zanonim. Prowadził rozmowy z Arcybiskupem Wiednia kardynałem Christophem Schönbornem.

Jest twórcą Animal Spirit Church, inicjatywy mającej na celu upowszechnienie „prozwierzęcej” interpretacji duchowości chrześcijańskiej oraz ponadwyznaniowe porozumienie na rzecz istot wykluczonych i krzywdzonych – tak ludzi, jak i zwierząt (www.animalspiritchurch.eu).

Książka

Recenzja wydawcy I

Książka Tomasza Jaeschke La lacrima di Dio, czyli 77 pytań do Animalpastora to fascynująca podróż w głąb przesłania Ewangelii. Autor udowadnia, że chrześcijaństwo to konsekwentna myśl włączająca do wspólnoty moralnej i mistycznej również zwierzęta, co wiąże się z rozpoznaniem w nich czujących i świadomych istot, pochodzących
od tego samego co ludzie Boga.

Niestety, na upowszechnienie w nauczaniu Kościoła dorobku takich teologów jak Alfred Schweitzer, Eugene Drewermann, Alfred Linzey, trudno obecnie liczyć. Podobnie jak na realne rozwinięcie rozważań św. Franciszka czy św. Hieronima. W tej sytuacji należy szczególnie polecić niniejszą pozycję, jako pierwszą próbę zebrania i przybliżenia „zwykłemu” wierzącemu, lub też niewierzącemu czytelnikowi, zagadnień związanych ze zwierzętami, rozpatrywanych zarówno od strony wiary, moralności, etyki jak i teologii.

La lacrima di Dio... to pozycja dynamiczna i refleksyjna jednocześnie, odważna i intymna, delikatna i buntownicza. To spowiedź i testament duszpasterza. Rzecz poruszająca i wzmacniająca impuls uniwersalnej empatii.

Pozostaje mieć nadzieję, iż książka ta przyczyni się do zmiany świadomości polskich katolików i chrześcijan odnośnie miejsca i praw zwierząt w świecie oraz w kulturze. Wiele wskazuje na to, że nastąpi to szybciej niż zmiany dyktowane przez Kościół hierarchiczny. Bo prawdziwy Kościół budujemy codziennie, dokonując wyborów.

Recenzja wydawcy II

Książka Tomasza Jaeschke „La lacrima di Dio czyli 77 pytań do Animalpastora” to mocne wyzwanie rzucone obowiązującej katolickiej i ogólnie chrześcijańskiej wizji świata, marginalizującej znaczenie życia i cierpienia otaczających człowieka innych czujących istot – zwierząt.

Twierdzenia i wnioski autora osadzone są na solidnych fundamentach. Wbrew powszechnemu mniemaniu, chrześcijaństwo w swojej spuściźnie teologicznej osadzonej na Ewangeliach, posiada również konsekwentną myśl włączającą do wspólnoty moralnej i mistycznej również zwierzęta jako czujące i świadome – każde na swój sposób  – istoty, pochodzące od tego samego co ludzie Boga. Niestety myśl ta jest ciągle jeszcze marginalizowana, a św. Franciszek i jego postawa przywoływane są w charakterze „listka figowego” bądź ozdoby na specjalne okazje.

Na włączenie do powszechnego nauczania kościoła dorobku takich teologów jak Alfred Schweizer, Eugene Drewermann, Alfred Linzey trudno obecnie liczyć. Brakuje też w nauczaniu powszechnym kościoła realnego rozwinięcia myśli św. Franciszka czy św. Hieronima. Dlatego też szczególnie należy polecić niniejszą pozycję, jako pierwszą próbę zebrania i przybliżenia „zwykłemu” wierzącemu lub też niewierzącemu zagadnień związanych ze zwierzętami od strony wiary, moralności, etyki, teologii.

„La Lacrima di Dio...” to pozycja dynamiczna i refleksyjna jednocześnie, odważna i intymna, delikatna i buntownicza. To spowiedź i testament duszpasterza. Pozycja poruszająca, wzmacniająca impuls który czuje w sercach coraz więcej ludzi.

Pozostaje mieć nadzieję iż będzie to książka, która przyczyni się do szybszej zmiany świadomości polskich katolików i chrześcijan odnośnie miejsca i praw zwierząt w świecie i w kulturze.
A wszystko wskazuje na to, że nastąpi to szybciej niż zmiany dyktowane przez kościół hierarchiczny. Bo prawdziwy kościół – to my… A czasu mamy mało – nie tylko zwierzęta – my ludzie także. Bo – jak słusznie stwierdził przywoływany przez autora Leonardo Boff – drugiej Arki nie będzie.